Een anekdote over het rampzalige eerste optreden van mijn band op Dynamo Open Air – gister geplaatst in het Eindhovens Dagblad.
Jongerencentrum Dynamo viert dit jaar een lustrum, en vroeg daarom mensen om hun herinneringen aan Dynamo en Dynamo Open Air op te sturen. Blijkbaar is er daarbij een deal gesloten met het Eindhovens Dagblad, want zonder dat ik daar iets van wist stond mijn verhaal gister ineens in de krant. Leuk!
Lees de anekdote hieronder.
———————
Spelen!
Het was 1998, één van de laatste keren dat Dynamo Open Air in Eindhoven was. Ik stond er op het podium met mijn band Liquid Valuta, in de grote tent van 2B. Dat was overigens dankzij pure vriendjespolitiek, het was namelijk het allereerste concert wat we ooit hebben gegeven.
Ik keek mijn ogen uit toen we aankwamen. Eigenlijk was ik nog nooit op een groot festival geweest, ook niet als bezoeker. En groot was het!
Nerveus bouwden we het podium op. De gitarist was even niet te vinden, die bleek achter een keet te staan kotsen van de zenuwen. Even later ging het weer, en stonden we klaar voor het eerste nummer.
Ik begin met de intro.
Er gebeurt niks.
Niemand valt in.
Ik draai me om.
Mijn bandleden kijken mij met van paniek verwrongen gezichten aan.
“Eh…” zeg ik.
Met rode vertwijfelde hoofden kijken ze snel een andere kant uit, en spelen geen enkele noot.
Allebei hebben ze van de zenuwen een complete blackout. Drie nummers lang speel ik in mijn eentje mijn basloopjes. De paar honderd mensen in de tent hebben het snel gezien. Maar steeds als al die mensen in groepjes vertrekken, komen er weer net zoveel binnen, want de tent ligt in de loop. Alles bij elkaar krijgen dus toch minstens duizend mensen de kans om te besluiten dat ze ons echt absoluut nooit meer willen zien.
De enigen die alles prachtig vinden wat we doen, zijn de leden van de band die na ons moet. Zij zijn ook zenuwachtig. En dus juichen ze uitzinnig na elk, tja, hoe zullen we het noemen, “nummer”.
Ik ben ook uitzinnig, maar dan nou net niet helemaal van vreugde. Als ze weer beginnen te juichen hoe goed het is, stap ik het podium af, deel ik ze mede dat het niet goed is maar verschrikkelijk, en dat ze tanden kwijt gaan raken als ik ze nog één keer hoor.
Uiteindelijk persen mijn maten er nog anderhalf nummer uit wat enigszins herkenbaar is, en daarna verlaten we zo snel als we kunnen het podium. Pas na een paar dagen kan ik er om lachen.
In de jaren daarna treden we vaker op, worden we steeds beter en hebben steeds meer lol. Maar elke tent waar we spelen is kleiner dan de voorgaande.
Toch heb ik wel degelijk iets fijns overgehouden aan dat eerste concert. Vlak nadat we het podium verlaten, ik nog briesend van woede, komt er een totaal bezopen meisje op me aflopen.
– “Heej, wanneer speelt die band van dinge?”
-“Wie is dinge? Ik heb net zelf gespeeld, en het was echt afschu…”
-“Jaja, jezes, wa maakt mij dat nou uit man! Nee, kop dicht! Maar wanneer speelt dinges nou?!”
Van het één kwam het ander. Ik heb drie jaar lang een geweldige relatie met haar gehad.
——————-
PS: wil je eens horen wat we voor een muziek maakten als we niet de zenuwen hadden? -Luister dan naar Liquid Valuta op audiostreet;
-of download het nummer Wet Turtles Mix 2. (rechts klikken en kiezen voor “opslaan als..”)